Met het wisselvallige Belgische herfst-/winterweer is het altijd fijn om bij een buitenshoot ergens te gaan waar er, als het koud en nat, ook een warme droge optie is … en toch een buitengevoel te houden. Met Sophie en Mathieu trok ik naar de plantentuin… mission accomplished dus! Schattige kids met miertjes in de broek, goed dus dat ze lekker konden rondrennen - en ik erachter :-)
FUN FUN FUN! Grote zus Amélie fotografeerde ik voor het eerst als baby, en daarna zag ik ze zowat elk jaar terug. Ik ken het gezin al een jaar of zes, en altijd opnieuw zijn de kids enthousiast en heerlijk om te shooten.
Nu had kleine zus Leonore een model-shoot achter de rug, maar was ze er zelf niet zo blij mee omdat het echt meisje-meisje was, denk: dromerig, bloemen, witte kleedjes,… En laat Leonore nu net het enige meisje in de lokale voetbalploeg zijn die flink haar mannetje staat, rent, klautert, springt, en van cool en stoer houdt. Vandaar de vraag om Leonore te shooten zoals ze echt is.
We trokken naar een skatepark met wat graffiti, want dat zei de 5-jarige wildebras wel wat, en ze genoot met volle teugen - net als ik trouwens :-) . ‘s Avonds vroeg ze aan haar mama wanneer ze nog eens mocht, omdat het zo leuk was! Dat noem ik nu nog eens een compliment… Zo worden die foto’s niet alleen mooie plaatjes, maar echte herinneringen aan een tof moment. Exact waar ik naar streef!
Zondag was het tijd voor mijn eerste echte ‘golden’ shoot. Niet lang geleden kwam ik op het idee om ook de wat ouderen onder ons op een waardige manier op beeld te gaan zetten, en de eerste die me de gelegenheid gaf dat te doen was Raymond, alias ‘Ray’.
Eerste keren zijn altijd een beetje spannend, maar de warme ontvangst maakte dat de zenuwen snel bedaarden. Al gauw kwamen dan ook de verhalen…
Toen hij z’n charmante vrouw Juliëtte leerde kennen was het verre van liefde op het eerste gezicht, maar na enige tijd sloegen de nodige vonken toch over en zo zijn ze nu al meer dan een halve eeuw samen. De liefde hangt nog steeds in de lucht maar ook een flinke dosis humor en relativeringsvermogen is van de partij.
Raymond was een top volleyballer in z’n jongere jaren, bij Wit-Wit, en speelde daar de pannen van het dak. Hij richtte een bedrijf op en was een succesvolle zakenman. Die microbe gaf hij door aan z’n twee kinderen, en daar is hij erg trots op. Ze zijn een warm nest voor hun kinderen en kleinkinderen, en Raymond en zijn lieve vrouw Juliette zijn echte bourgondiërs met een lijstje met favoriete restaurants over heel europa waar menig foodblogger jaloers op mag zijn :-)
Ik vond het heerlijk om hem te shooten, en kijk al uit naar de volgende ‘golden’ !
Op 29 september deed een aantal Vlaamse architecten hun deuren open om geïnteresseerden een kijkje te laten nemen in hun realisaties. Ik werd gevraagd door architectuurbureau FERA om wat foto’s te nemen terwijl architecte Lente de Wilde rondleidingen gaf - een gevaarlijke taak, want hoewel ik erg gelukkig ben in mijn eigen huis gaf het me zooooooveel zin om met hen in zee te gaan voor een verbouwing :-). Ze blinkt uit in een duidelijke, open communicatie en heel veel oog voor detail. Voor mij een leerzame middag, voor haar nu een herinnering aan een succesvolle dag!
Vrijdagmiddag, na een eerlijk gezegd bijzonder vermoeiende week (yep, die zijn er ook in de fotografie :-) ), trok ik naar het Antwerpse zuid om twee kleine meisjes te fotograferen. Een flinke tweeling, met geboortegewichten van 2,800 en 2,900 kg, bijna helemaal voldragen. En ik kan jullie verzekeren: ze waren een prachtige afsluiter van de week!
Wat leuk is bij een newborn tweeling, is dat je rustig kan blijven shooten met één baby als de andere even met krampjes kampt. Maar twee is zoveel meer dan één plus één. Nooit tevoren zag ik een baby van drie weken echt glimlachen, en geloof me, ik ben me er van bewust dat dat eigenlijk niet ‘kan’ - op het onwillekeurig trekken van het mondje na natuurlijk, zoals bij het in slaap vallen. Vrijdag was ik getuige van wat ik alleen kan verklaren als de ongelooflijk sterke band van een tweeling: als ik ze samen, in enkel een pampertje, in een dekentje wikkelde, zag je beide meisjes echt glimlachen van genot, met twinkelende oogjes. Ik wist écht niet wat ik zag. Dit was puur geluk door hun samenzijn, zo ontroerend, aanstekelijk, zo mooi.
En zo besefte ik op vrijdagmiddag, na m’n zware week, nog maar eens hoe blij ik mag zijn met mijn ‘werk’, met de emoties waarin ik getuige mag zijn. Dank je wel, Sienna en Emilie. Het was een feest jullie te mogen fotograferen!
Leen en Nathan kregen een cadeaubon voor de geboorte van hun kleine prinses Jeanne, en besloten daar iets speciaals mee te doen: meter en peter zijn voor hen heel belangrijk, en dus wilden ze die twee gezinnen erbij. Wat gejongleer met een hoop drukke agenda’s verder kwamen ze met het idee om met z’n allen gezellig samen te ontbijten in het MIKA, en het park wat in te trekken - en daar zou ik dan wat foto’s maken.
Jeanne bleek een schrandere schattige lichtjes eigenzinnige één-jarige, die hield van lekker eten - dus dat ontbijt was alvast een schot in de roos :-)
Eens weg van het ontbijt was Jeanne wisselend enthousiast - maar steeds fotogeniek met al haar expressie! Zo lukte het om een heleboel leuke herinneringen voor later vast te leggen met de mensen die voor haar belangrijk zijn, zonder forceren en zonder moeilijke poses. Mijn persoonlijke favoriet is deze rechts waarbij ze duidelijk haar ongenoegen ventileert tegenover haar peter. Het moeten zeker niet altijd lachende snoetjes zijn!
Al jaren samen… een zalig zoontje van drie, en plots… die drang om te trouwen! Dat vat deel één van het huwelijksverhaal van Elke en Hiram zowat samen. Eerst zouden ze in alle stilte nu al voor de wet trouwen, en dan volgend jaar een spetterende tweedaagse met familie en vrienden om het te vieren… maar het kriebelde om toch al een beetje te feesten, in intieme kring weliswaar. Dus kreeg ik een telefoontje of ik heel toevallig nog vrij was- en wat heerlijk om te horen hoe opgetogen die lieve Elke was dat ik er inderdaad nog bij kon zijn die ochtend en middag. Een stralende dag werd het: een relaxte bruid (want het was toch niet helemààl de grote dag), een superlieve bruidegom, een enthousiaste Ben, en heel veel liefde tussen alle drie. Na de burgerlijke trouw nog een paar flesjes champagne in het park van Hove, en dan nog een mooi mini-feestje in de prachtig versierde tuin. Just a perfect day!Een koppel dat al lang samen is en elkaar met heel veel respect en liefde behandelt - we kijken al uit naar het feest volgend jaar…Ik leerde Ben en Leen kennen op een heel moeilijk moment voor hun gezin, toen ze me vroegen om een spontane familieshoot van hun gezin te maken. Toen al kregen ze een heel speciale plek in mijn fotohart. Fantastische mensen, heerlijk intelligente, lieve, empathische kinderen.
Ongeveer een jaar later dan een mail: de problemen waren zo goed als overwonnen, en er kwam een groot feest aan: ze zouden trouwen, dat wilden ze altijd al doen als hun gezin volledig was, met al hun kinderen erbij, en bovendien werd Pepijntje, hun driejarig zoontje, gedoopt én wilden ze iedereen bedanken die hen door de moeilijke periode hadden geholpen. Het werd een TROOP-feest. TRouw- dOOP. Niet alleen de naam was uniek, de hele viering was een aaneenschakeling van prachtige teksten, symbolen, liedjes,… Alles even persoonlijk en vol symboliek.
De moeilijke periode bleek (een week voor het feest) dan toch niet voorbij, maar ze kozen ervoor om toch te vieren, onder het motto ‘carpe diem’. Niets dan respect voor dit sterke, positieve gezin dat voor elkaar door een vuur gaat!
Voor mij was het ook echt fijn dat ik mijn second shooter bij had, zo kon ik het klaarmaken van de jongens shooten terwijl Caro mee ging met Leen en Noor naar de kapper, wat ook veel leuke beelden opleverde.
Eigenlijk is een second shooter bijna een must als je het hele verhaal wil vertellen, ik ben dan ook echt gezegend dat ik huwelijken kan shooten met mijn dochter-fotografe Caro Van de Looverbosch. We voelen elkaar feilloos aan. Of toch bijna :-)
Aan de kerk… zoveel mensen, zoveel wensen, en dus te weinig tijd voor de koppelshoot, maar we slaagden er in om tussendoor toch nog een aantal leuke foto’s te maken, en de hele dag zat werkelijk VOL mooie momenten, dus aan leuke beelden geen tekort, integendeel!
Dit sterke gezin is onder mijn huid gekropen, en ik ben dan ook ontzettend dankbaar dat ik van deze dag voor hen de tastbare herinneringen mocht creëren. We all stand together!
And the times they are a chaaanging…
Was mijn dochter Caro nog één van m’n eerste zotgefotografeerde modelletjes, nu bouwt ze zelf aan een carrière als fotografe. Heerlijk toch? Zo heb ik een tweede shooter bij huwelijken die me volledig aanvoelt, kunnen we al eens naar elkaar doorverwijzen voor bepaalde soorten shoots, gezellig samen brainstormen,...
Gisteren trokken we samen naar de plantentuin in Meise, en kreeg ik haar zelf nog eens voor m’n lens. Net iets anders dan bij klanten, want ze weet zeer goed wat ze wil en hoe ze wel of niet in beeld wil komen, dus er wordt wat overlegd op zo’n momenten :-)
Ze leert mij om m’n dromen te blijven najagen en houdt me scherp, mijn wilde bloem, mijn diepe ziel. En ik ben 'moedertrots' op haar.
